Maar je moet toch grenzen stellen.
Dat hoor ik vaak als reactie op mijn aanpak. Ja tuurlijk moet je grenzen stellen in een groep. Je wilt geen pestgedrag, geen fysiek geweld, geen scheldwoorden of brutale monden. We willen dat stoppen en voorkomen. We willen dat iedereen veilig is en prettig met elkaar omgaat
En wat we dan vaak doen is:
Straffen of dreigen met straf. ‘Wil je nu stil zijn ’vraag je vriendelijk. En als de leerling dan nog een keer door je heen praat dreig je ‘Als je nu niet stil bent stuur ik je eruit. Herkenbaar? Bij mij wel. Zo heb ik het jaren gedaan toen ik voor de klas stond.
Maar dat zou ik nu zo niet meer doen.
Maar wat dan wel, hoor ik je denken.
Ik probeer nu onderwaterduiker te zijn. Ik duik onder de waterlinie op zoek naar wat maakt dat een kind dat doet. En dan zoek ik niet naar de oorzaak zoals: “Hij krijgt thuis niks goeds mee, hij wil altijd de baas spelen, zij is een queen-bee of dit is gewoon een ADHD-er” nee dat zoek ik niet onder water.
Ik zoek de waarde van het kind dat in het gedrang is gekomen. De behoefte die in de knel zit. En die beknelling maakt dat dat kind een hele gekke manier kiest om dit aan mij duidelijk te maken.
Ik duik en zoek , is het misschien gezien en gehoord worden? Of erbij horen? Wil dit kind meer plezier, of juist rust. Alles wat ik opduik zijn waardevolle universeel menselijke behoeften. Zijn die in de knel geraakt dan gaat een kind iets doen. Vechten of vluchten. Van de vluchtkinderen hebben we niet veel last, die zijn stil en zeggen niet veel meer. Van de vechtertjes hebben we last, veel last. Die schelden, slaan, doen druk of hangen de clown uit. Allemaal manieren waarop ze zeggen: “He, zie je niet dat ik hulp nodig heb?”
En die hulp kun jij geven. Als je weet wat er in de knel zit. Dan kun je met een kind het gesprek aangaan. Wil je zo graag erbij horen en lukt dat niet? Wil je graag gehoord worden? Ik heb het al zo vaak meegemaakt. Dat kinderen dan zeggen: “Wat fijn, dat er iemand is die echt naar mij luistert.”
En als je weet welke behoefte er onder dat door jou zo lastig ervaren gedrag schuilt, kun je ook een oplossing bedenken, een plannetje.
Laatst waren er twee jongens die erg druk gedrag lieten zien. Praten als het niet moest, door de klas naar elkaar toelopen, grappen maken als er gewerkt moest worden. Ze hadden behoefte aan beweging en plezier. Ik gaf ze 3 munten. Ze mochten op 1 dag de drie munten inzetten om even een rondje te lopen, even iets anders doen. Hun behoefte aan beweging en autonomie werd vervuld. Ze waren blij en in de klas beter aan het werk.
Dus, grenzen stellen, ja. Straffen nee. Duiken onder de waterlinie op zoek naar de waarde die in de knel zit.
