Vergeven. Best moeilijk. Iemand vergeven die jou iets heeft aangedaan. Ik heb er mee geworsteld.
Genieten
Ooit was ik wethouder in Lelystad. Een prachtige functie waar ik, op enkele heftige stressmomenten na, van genoot. Ik had mooie portefeuilles waar ik me met hart en ziel voor inzette. Onderwijs, duurzaamheid, jeugdzorg, gezondheidszorg en sport. Ik ging naar bijeenkomsten in Lelystad, sprak veel mensen en kon proberen het verschil te maken in de stad. Windparken verschenen, plannen voor nieuwe onderwijshuisvesting werden ontwikkeld, meer aandacht voor een kansrijke start voor de baby’tjes die geboren werden en strijden voor goede gezondheidszorg toen ons ziekenhuis failliet dreigde te gaan.
De omslag
Ik werkte vanuit verlangen om iets moois voor de stad te realiseren. Natuurlijk liep niet alles van een leien dakje, maakte ik fouten, had ik het soms niet bij het rechte eind, vergat ik wel eens wat, pakte niet alles uit zoals ik had gehoopt, maar het verlangen naar iets moois gaf de energie om door te gaan. Op een gegeven moment veranderde er iets. In plaats van het werken vanuit verlangen naar mooie ontwikkelingen ging ik de dingen doen vanuit angst. Mensen waren boos omdat ik iets had gezegd wat niet klopte, anderen waren achterdochtig omdat ze dachten dat ik dingen achterhield, sommigen meenden dat ik stiekem probeerde zaken naar mijn hand te zetten. En ik werd op mijn hoede. Ging alles dubbel checken. Voelde voor een vergadering stress. En toen kwam de avond dat de zaak klapte. Er werd gedreigd met een motie van wantrouwen. Het ging over een zaak die buiten mijn portefeuille viel. Maar een van de aanwezigen zei, toen ik daar uitleg over gaf, ‘Nou dan vind ik wel iets anders om je weg te krijgen, want ik vind je een aardig mens maar niet op deze positie.’
Die zin heeft mij nog lang achtervolgd. Die zin beheerste mijn leven eigenlijk. Ik hoorde dat zinnetje steeds in mijn hoofd. ‘Dan vind ik wel iets anders om je weg te krijgen, ik vind je een aardig mens maar niet op deze positie.’ Ik zag de persoon die die zin had uitgesproken als de veroorzaker van mijn ellende. Door dat zinnetje, door die persoon was mijn leven verruïneerd. Door hem was ik mijn functie kwijt, zat ik thuis werkloos op de bank, had ik de schande te dragen van alles wat er nu in de pers over mij werd geschreven. Ik voelde boosheid vooral naar degene die die zin had uitgesproken en mij dit had aangedaan.
Heelt de tijd alle wonden?
Ach de tijd heelt alle wonden zegt men wel eens. Maar dat is maar beperkt waar, heb ik gemerkt. Ik nam het steeds mee in mijn leven. Door iets dat ik las in de krant of door een opmerking kon die oude pijn zomaar weer aangeraakt worden. Er was meer nodig dan er tijd overheen laten gaan. Ik wilde niet steeds leven met die boosheid. En zo kwam ik op de gedachte om te vergeven. Vergeven, voor mezelf. Ik hoef die ander niet te vergeven. Die weet misschien niet eens dat ik hier zo mee heb geworsteld. Ik wilde zelf bevrijd worden van de boosheid en de wrok en het verdriet. Dan kon ik namelijk mijn eigen leven weer ten volle kon leven en niet beperkt worden door mijn boze gedachten.
Vergeven in 7 stappen
Oké. Ik wilde vergeven. Ik deed het in 7 stappen. Als jij ook vrij wilt leven en anderen vergeven kun je ook deze stappen toepassen
- Ik ging bedenken wat mij zo had gegriefd en pijn had gedaan. Ik schreef al mijn grieven en boze gedachten op. B.v. ‘Je gunde het mij niet omdat ik een vrouw ben.’ Ik schreef net zo lang door tot ik niets meer kon verzinnen.
- Ik ging boze gedachte omzetten naar verlangen. B.v. ‘Ik verlangde naar gelijkwaardigheid en respectvolle woorden.’
- Daarna sprak ik de volgende zin hardop uit: ‘……(Naam van die persoon) ik had liever gehad dat jij mij gelijkwaardig had behandeld en respectvolle woorden naar mij had gesproken, maar dat deed je niet.
- Een dan te vervolgen met ‘Ik geef die verwachting NU op!’
- Met een diepe zucht laat ik het dan ook werkelijk los.
- Ik eindigde met een goede wens voor die persoon. Ik zei: ‘Ik ben bereid jou te accepteren hoe je in deze situatie was, ik ben bereid jouw onschuld te zien, en ik wens je ………(en ik sprak een korte wens uit passend bij de situatie).
- De laatste stap was het uitspreken van de zin: Ik ontsla jou van de verplichting om aan mijn verwachtingen te voldoen.
Bevrijd
Vergeving is een keuze. Vergeving is ook een proces. Het effect van vergeven is uiteindelijk VREDE IN MEZELF. Vanuit die vrede kan mijn verlangen weer gaan stromen. En door dat verlangen, dat past bij mijn talenten en mijn levenspad, kun ik weer op weg gaan en dat gaan doen wat bij mijn levensreis hoort. Voor vergeven is er maar 1 nodig! Dat ben ikzelf.
