Ik doe mijn notitieboekje open. Ik vind twee briefjes. Een rode en een groene. Meegenomen van de vergadering waarin leden van de CU uit Flevoland, en daar ben ik er 1 van, mochten stemmen over samenwerking met de PVV in Flevoland. Preciezer gezegd ‘over of je teleurgesteld was dat de fractie deze samenwerking was aangegaan of niet.’
Ik denk terug aan het moment waarop mij gevraagd werd een keuze te maken. ‘Je doet niets in je leven waar je niet zelf voor gekozen hebt’ vertel ik vaak aan mijn cursisten. En dat klopt. Ik heb uiteindelijk ook een keuze gemaakt. Maar ik vond die avond het maken van een keuze wel verdraaid lastig.
Ik dacht na. Voelde ik me nu teleurgesteld of niet? En ik dacht: ‘Is teleurgesteld het echte gevoel dat ik heb?’ Als ik mezelf afvraag wat ik voel denk ik dat ik me meer rusteloos voel, ambivalent, bedroefd en verdrietig.
En bedoelen de indieners van de motie met teleurgesteld hun echte gevoel?’ Of is het een semi-gevoel. Je noemt het wel een gevoel maar het is een oordeel of een verwijt? Een verwijt richting de CU-fractie?’ Ik ben teleurgesteld in jullie? Dan is het geen gevoel maar een beschuldiging.
Ik denk dat ik sommige aanwezigen die deze motie hebben ingediend wel begrijp. Voor hen zijn de woorden van Geert Wilders zoveel harder en dieper binnengekomen waarschijnlijk. Omdat zij als allochtone medelander zo vaak genoemd werden in die woorden van Wilders. Dat woord ‘gelukszoeker’ bijvoorbeeld. Terwijl jij weet hoe lastig het was voor jouw ouders om alles te verlaten en in een nieuw land voor de toekomst van jouw kinderen, helemaal onderaan de ladder, je een weg te banen in het leven. Zo’n woord doet dan pijn. Of als de jongens die uit hetzelfde land van herkomst komen vaak ‘tuig’ worden genoemd door hem. Dat doet zoveel meer met jou dan met mij. Of als je samen met de PVV in de raad hebt gezeten en hen dingen hebt horen zeggen die grof waren in jouw oren en mensen buitensloten. De zoveelste motie van afkeuring moest aanhoren die werd ingediend.
Nou helder toch? Dan stem je toch voor de motie die zegt dat je teleurgesteld bent?
Ja maar wacht. Ik zie daar ook een bestuur staan en een fractie. Zij delen de zorgen. Ze hebben gesproken met de PVV. Vertelt wat hun grens is. Dit mag niet gezegd worden. Geen uitsluiting. Geen grove taal over inwoners van onze provincie. Geen verbod of geloofsvrijheid en vrijheid van meningsuiting. Ze hebben onderhandeld. Gepleit voor dat wat zij belangrijk vonden om te realiseren de komende 4 jaar. Elke keer als er weer iets werd opgenomen in het coalitieakkoord dat rechtsreeks uit het partijprogramma kwam voelden ze zich misschien wel trots en voldaan.
Op twitter lazen ze vervolgens heel andere geluiden. Opmerkingen van leden van oppositiepartijen en, misschien nog wel pijnlijker, ook van de eigen partijgenoten. Dat maakte het zwaar denk ik. Strijden voor de idealen van je partij en ondertussen op twitter horen dat je het alleen maar doet voor je baantje, je je christelijke idealen verkwanseld en dat je ChristenUnie onwaardig bent en nog veel meer vervelende dingen.
Dus daar zat ik, met mijn twee briefjes. En met al die gedachten in mijn hoofd en al die gevoelens in mijn lijf.
Ik voelde de pijn van beide. Ik wilde een keuze maken. Ik wilde ook nuance, het echte gesprek, vrede, harmonie zowel binnen als buiten de partij.
Vertwijfeld keek ik om me heen. Stak uiteindelijk mijn keuze omhoog. Geen mens doet iets waar hij niet zelf voor heeft gekozen. Klopt. Maar soms is een keuze maken verdraaid lastig.
Je hoeft niet te kiezen als lid dat heeft de fractie al gedaan Elly .
Ook PVV is democratisch gekozen. De kiezers van deze partij hebben ook een stem waar rekening mee gehouden moet worden. Een coalitie maakt op voorhand goede afspraken. En de statenleden noemen geen Geert Wilders. Een partij “ uitsluiten” is geen oplossing , samenwerken wel .
Precies de parallellen met het CDA congres in 2010. Ik had toen ook een rood en een groen briefje. Vertwijfeling alom. Ik herken je twijfel, en de verscheurdheid.
Ik hoop dat het goed uitpakt.